Με σημαιάκι πλαστικό

Η ανυπόμονη πορτοκαλιά

Με το που ξεμούδιασε από το χιονιά
η ανυπόμονή μου η πορτοκαλιά
χίλια μάτια πέταξε λευκά
βιαστικά να δουν μικρά.

Οι μέλισσες το μυρίστηκαν
πως γρήγορα θ’ ανθίσουν
και ζουζουνίζοντας χαρά
τρελά τα τριγυρίζουν.

Η κυρά-Σαρακοστή

Απ’ το φούρνο της κουζίνας,
μια Δευτέρα Καθαρή,
ξεπετάχτηκε αφράτη
η κυρά-Σαρακοστή.

Από ζυμάρι είναι φτιαγμένη*
αλλά δεν έχει στόμα,
γιατί νηστεύει.

Τα χέρια της κρατάει σταυρωμένα
και προσέχευται διαρκώς,
μα όχι παραπονεμένα.

Πάνω στα πόδια της πατάει
τα επτά
και την Πασχαλιά της περιμένει
καρτερικά.

Εγώ ένα πόδι τη βδομάδα θα της κόβω
κι αυτή θα με μαλώνει που απ’ όλα τρώω.

Η κυρά-Σαρακοστή μπορεί να είναι μία παλιά παράδοση αλλά εγώ την ανακάλυψα κυριολεκτικά προχθές. Τη βρίσκω γοητευτική ως χαρακτήρα, ειδικά αν την βάλω να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τα παιδιά μου. Τι θα είχαν να πουν μεταξύ τους; Και πώς εμπνέεις σε ένα τετράχρονο το ιδανικό της υπομονής όταν και η ίδια αισθάνεσαι σαν τετράχρονο ως προς την υπομονή σου; 

*Η κυρά-Σαρακοστή είναι φτιαγμένη από μισό κιλό αλεύρι, ένα κουτάλι αλάτι και περίπου μισό φλιτζάνι νερό. Την απλώνουμε με πλάστη, της δίνουμε σχήμα με το μαχαίρι και την ψήνουμε στο φούρνο.

01 ToYsteries!